فیلم ویل هانتینگ خوب ،حول محور زندگی پسری ۲۰ ساله و جنوب شهری است که به عنوان سرایدار در یک دانشگاه مشغول به کار است .او برعکس شیطنت هایی که می کند و به عنوان شخصیت ضد اجتماعی نمایان می شود که چندین بار دستگیر شده و آزادی مشروط دارد، اما بسیار کتاب می خواند و در زمینه ی ریاضیات نابغه ای است. اما جوانی سرسخت است و مقاومت بالایی که در برابر صحبت کردن از گذشته اش با دیگران دارد و روانشناسان متعددی را ناکام می گذارد. در آخر توسط یکی از روانشناسانی که اتفاقا درک بالایی هم از شرایط ویل هانتیگ داشته مقاومتش شکسته میشود و شروع به صحبت میکند .
شخصیت روانشناس فیلم، مردی جاافتاده و بسیار آرام در چهره ،با اتاقی ساده در دانشگاهی معمولی ولی روانشناسی قابل است که برای هر فردی روشی خاص پیاده میکند ،به کارهایی که انجام داده افتخار میکند و لحظه لحظه زندگی اش برایش ارزشمند است .
علاوه بر داستان گیرا و دیالوگ های زیبایی که میان ویل و روانشناس ردو بدل میشود ،در خلال فیلم مواردی قابل توجه وجود دارد .ویل با وجود نبوغ بالایی که در ریاضی دارد اما حاضر نیست که آن را در جای نامناسبی خرج کند ،از کارهایی که انجام داده مثلا شکستن آجر به عنوان شغل آبرومند یاد میکند و هیچوقت پشیمان نبوده است .دوستانش با وجود اینکه به ظاهر و در محاوره در دسته ی دوستان ناباب قرار میگیرند ،ولی برعکس بیشتر از دیگران برای ویل تلاش میکنند تا مسیر درست را انتخاب کند.
پروفسور ریاضی که نبوغ ویل را کشف میکند و برای اینکه این جوان موفق شود از اعتبار خود استفاده میکند .بیننده بعد از تماشای فیلم آرزو میکند که ای کاش این ماجرا هر روز تکرار شود و یا با خودش فکر کند کاش من هم به اینصورت توسط شخصی دیده میشدم .در هر صورت چه این آرزو به واقعیت تبدیل شود یا نه ،اما واقعیت هر جامعه ای این است که افرادی وجود دارند که در شرایط اشتباهی قرار گرفته اند و کارهایی انجام میدهند که ناپسند است ،اما شاید با دقت بیشتر در شخصیتش و قضاوت نکردن او بتوان کمکی به آن افراد کرد .شاید این هم خواسته ی بزرگی از طرف نویسنده است اما آرزو کردنش و لحظه ای فکر کردن به آن که اشکالی ندارد ؟ دارد ؟ بهاره ربیعی، عضو تیم پژوهشی مرکز مشاوره آویسا
